Als Martin Beijer (75) de laatste zin van zijn afscheidsspeech uit april 2008 heeft uitgesproken, zet hij zijn bril af en droogt hij opnieuw zijn tranen. Dertien jaar na zijn vertrek bij Ubbink maken de herinneringen aan de mooiste tijd uit zijn leven hem nog steeds emotioneel. ‘Ik ben nooit helemaal losgekomen van Ubbink’, zegt Beijer. Echt waar, pensioneren is verschrikkelijk ... Doe het nooit.’
Thuis in zijn werkkamer kijkt Beijer terug op 37 jaar Ubbink. Omringd door souvenirs van zijn Ubbink-reizen, te midden van zijn eigen anderhalve meter lange Ubbink-archief en in het licht van drie Ubbink Paris-dakramen vertelt Beijer met dezelfde energie als waar hij het Doesburgse bedrijf altijd mee heeft geleid over alles wat hij heeft meegemaakt. Als het kon, zou hij morgen zo weer beginnen. Nog altijd is hij gepassioneerd, energiek en zit hij vol ideeën voor Ubbink. Beijer ademt Ubbink. Het bedrijf zit in het diepst van zijn ziel.
Beijer was een people manager in optima forma. Hij heeft bij Ubbink altijd een verenigingsgevoel proberen te creëren in plaats van een bedrijfscultuur. ‘Het gaat bij Beijer altijd over mensen’, zegt Beijer. ‘Ik heb mijn droom mogen verwezenlijken. Dat was de mensen centraal blijven stellen binnen een machtsorganisatie, wat een bedrijf altijd is. Iedereen moest zich lekker voelen en kansen krijgen om zich te ontwikkelen. Van de mensen op de werkvloer tot de knappe koppen.’
Beijer is een zondagskind uit Dieren. Hij komt via Ben Janssen als chef op de afdeling administratie bij Ubbink terecht. Als de directie besluit om een personeelschef aan te stellen, wisselt Beijer van positie.‘Die directeuren hadden natuurlijk door dat de administratie nooit klopte’, zegt Beijer met een knipoog.
Hij groeit vervolgens uit tot directeur in 1996, na het vertrek van Jan Vermeulen. ‘Er moest toen rust in de tent komen. Ik wilde het een halfjaartje doen, maar ben het twaalf jaar gebleven.’
Beijer heeft zijn stempel gedrukt op Ubbink. Hij is in 1975 de bedenker van het Rode Boekje, met het sociale statuut van het bedrijf. Hij introduceert Management en Arbeid Nieuwe Stijl (MANS), het gedachtegoed dat een bedrijf er alles aan moet doen om medewerkers te betrekken bij alle processen. Onder zijn leiding wordt Ubbink ook in 2000 verkocht aan Centrotec.
‘Wij spraken op congressen over duurzaam ondernemen, omdat wij daar als eerste mee bezig waren. Ubbink is op alle terreinen, en zeker op sociaal-maatschappelijk vlak, altijd koploper geweest. Dat heeft ervoor gezorgd dat iedereen wist: als iets van Ubbink komt, is het goed.’
In 2008 is Beijer met pensioen gegaan. Precies op tijd, zegt hij nu. ‘De wereld bestaat uit steeds meer protocollen. Ik pas niet in een korset, daar word ik onrustig van. Als ik 10.000 euro ergens in wil investeren, doen we dat gewoon. Daar wil ik niet eerst allerlei procedures voor moeten volgen.’
Toch zit hij niet stil. Iemand die in zijn leven voorzitter is geweest van 32 verenigingen en stichtingen kan dat helemaal niet. Het zijn er nu nog ‘slechts’ zes, want hij heeft zijn vrouw beloofd meer tijd samen door te brengen. ‘We golfen nu samen.’ Daarnaast coacht hij nog startende ondernemers en zet hij zich op allerlei manieren in voor Doesburg. Hij is daarom onlangs benoemd tot ereburger van de stad. Hij was al officier in de Orde van Oranje-Nassau.
En Beijer volgt Ubbink natuurlijk nog altijd op de voet. Hij weet precies welke vacatures er zijn en wie wanneer zijn of haar jubileum viert. Want één ding staat vast: Ubbink en Beijer zullen voor altijd met elkaar verbonden blijven.
