Hij was het officieuze magazijninformatiesysteem van Ubbink. Moest je weten wat er met een order aan de hand was, waar bepaalde producten lagen of waarom de aantallen op de factuur anders waren dan op de pakbon? Dan moest je bij Rinus zijn.
‘Was er iets zoek, dan had Rinus het binnen no-time gevonden in het magazijn. Ik noemde hem daarom ook wel Sherlock Holmes’, vertelt Els Verwoord. Marian van Hees: ‘Hij was ons manusje-van-alles. In zijn hoofd zat een hele hoop informatie. Als er iemand iets moest weten, was het antwoord vaak: vraag maar aan die rooie, die weet het wel.’
Rooie Rinus is Rinus Bosvelt. Dertig jaar lang heeft hij in het magazijn van Ubbink gewerkt. In september 2020 overlijdt hij. Slechts 56 jaar oud wordt hij. Zijn hele leven heeft hij gezondheidsklachten. Rinus is zwaar reumapatiënt, waardoor zijn handen en knieën worden aangetast. Hij heeft een hartinfarct gehad en krijgt, nadat hij een bultje onder zijn oksel niet helemaal vertrouwd, de boodschap dat hij kanker heeft.
‘Rinus had altijd klachten, maar klaagde nooit’, vertelt Els. Dertig jaar lang heeft ze elke dag contact gehad met Rinus. ‘Rinus voelde als een broer van me. We konden alles tegen elkaar zeggen. Hoe zwaar hij het ook had, hij was altijd hier bij Ubbink. Het klinkt misschien gek, maar Rinus was nooit ziek.’
Marian zit dertig jaar tegenover hem. Samen zijn ze verantwoordelijk voor de goederenontvangst in het magazijn. ‘Je hoefde hem maar iets te vragen of hij deed het. Rinus deed nooit moeilijk.’ Els: ‘Als bijvoorbeeld het papier van de printer bij mij op was, kwam-ie het altijd zelf brengen. Ook al had hij zo’n last van zijn reuma.’
‘Rinus had zich makkelijk deels kunnen laten afkeuren, maar dat wilde hij niet. Dan gaf-ie toe dat-ie wat had’, zegt Marcel Dibbes, chef van het magazijn en dertig jaar collega van Rinus. ‘Hij was onze troubleshooter, een steun en toeverlaat.’
Rinus is helaas niet de enige medewerker die is overleden, terwijl hij nog werkzaam was voor Ubbink. In de afgelopen decennia zijn er meerdere werknemers gestorven na een ziekbed en is er iemand omgekomen bij vliegtuigramp MH17. Altijd wordt geprobeerd om op een waardige manier stil te staan en aandacht te besteden aan de overleden medewerker.
Rinus is wat dat betreft een mooi verhaal. Hij zal op een bijzondere manier altijd verbonden blijven.
Nog dagelijks worden alle magazijnmedewerkers aan hem herinnerd door de Rinus Bosvelt passage, een tunneltje in het magazijn dat als eerbetoon naar Rinus is vernoemd. Marcel, Els en Marian bewaren, zoals velen binnen Ubbink, mooie herinneringen aan Rinus. ‘Iedereen mocht hem’, zegt Marian. ‘Hij was een stille, maar tegelijkertijd heel sociaal. Hij kon ook, voor de grap, brullen als een leeuw. Dan hoorde je hem door het hele magazijn.’
Marcel: ‘Vroeger kon je over een dijkje dat langs het water liep hier bij Ubbink komen. Een collega met een motor scheurde daar weleens naar beneden. Rinus had ook een crossmotor en dacht: dat kan ik ook.’ Terwijl hij zijn lach niet langer kan inhouden: ‘Plons, weg was-ie. Hij stond tot zijn oksels in het water. Er zat een Duitser aan de rand te vissen en die zei: Wasserkühlen? Haha. Uiteindelijk hebben we die gek er maar uitgehaald.’
Motoren zijn één van de hobby’s van Rinus. Vlak voor zijn dood koopt hij nog een Harley. Marian: ‘Daar heeft hij nauwelijks van kunnen genieten’. Ook golft hij graag en werkt hij in zijn vrije tijd in de tuin van het huis, dat hij samen met zijn zus en zwager heeft. Een volledig eigen huis en een gezin heeft Rinus nooit gehad. Het magazijn van Ubbink, dát is zijn woonkamer.
Zijn dood komt, ondanks al zijn gezondheidsklachten, toch onverwacht. Als hij vanwege benauwdheidsklachten wordt opgenomen in het ziekenhuis, gaat hij plotseling snel achteruit. Twee dagen later overlijdt hij. Een longfribose kost hem zijn leven.
Zijn dood heeft grote impact op iedereen bij Ubbink en in bijzonder op zijn collega’s in het magazijn. Nog altijd zijn de tranen dichtbij als de naam van Rinus valt.
Marian: ‘We missen hem nog iedere dag.’
