Even denkt Francis Jansen (62) diep na. ‘Wat ik verwacht als ik vijftig jaar in dienst ben …? Een gouden horloge?’ Samen met collega Jolanda Hagelstein schiet ze in de lach. Grapje, natuurlijk. Dan, iets serieuzer: ‘Ik hoef geen gouden horloge hoor. Maar het is nog nooit gebeurd bij Ubbink dat iemand zo lang in dienst is, dus ik ben benieuwd wat ze gaan bedenken.’
Francis is in 2021 47 jaar in dienst bij Ubbink. De afgelopen jaren waren een aantal medewerkers al dicht bij de vijftig dienstjaren, maar als er geen gekke dingen gebeuren, wordt Jansen toch echt de eerste medewerker van Ubbink die dat gaat halen. ‘Op mijn zestiende ben ik hier binnengekomen’, vertelt ze. ‘Mijn oude leidinggevende zegt altijd dat ik mijn rokje en kniekousjes nog aanhad, zo jong was ik. Dat blijft hij volhouden, maar dat heb ik toch echt nooit aangehad.’
Ze is inmiddels niet meer weg te denken. Samen met Jolanda, ook al vanaf 1989 in dienst, is ze verantwoordelijk voor de financiële administratie. ‘We controleren facturen, doen de debiteurenbewaking, de betalingen. Dat soort administratief werk. We kunnen lezen en schrijven met elkaar. En als we ergens mee zitten, dan beuren we elkaar op.’
Het huidige werk en dat van vroeger is een verschil van dag en nacht, vertelt ze. Francis komt nog uit de pre-computertijd. Uit de periode dat het archief nog bestond uit klappers van ‘wel een meter breed’. Uit de jaren dat de 120 girokaartjes nog met de hand werden geschreven. ‘Ongelofelijk, wat een werk was dat.’
Maar voor Francis – en Jolanda – is Ubbink eigenlijk veel meer dan werk. Ze hebben hechte vriendschappen opgebouwd binnen het bedrijf en een heel eigen archief aan sterke verhalen gemaakt.
Want vraag Francis en Jolanda naar mooie herinneringen en er ontstaat spontaan een waterval aan mooie, grappige én pikante anekdotes. Verhalen over stagiaires én leidinggevenden die in de maling zijn genomen. ‘Deden we een propje in zo’n draaitelefoon, zat de chef wel een kwartier “Halloooo? Halllooo?” te roepen. Lagen we krom van het lachen achter het bureau.’
Kantoorhumor. Jolanda: ‘Negen van de tien stagiaires zijn ook in de grap getrapt dat ze maar in het archief even moesten zoeken naar de ordners met zoekgeraakte stukken. Het hele bedrijf speelde het spelletje dan mee. Liepen ze zo het hele pand door.’
Maar de sterke verhalen uit de oude doos bestaan niet alleen uit grappige anekdotes. Francis herinnert zich ook nog hoe ze in 1992 voor het eerst meewerkte in de fabriek. ‘Vanwege een zware storm moesten er toen veel dakramen gemaakt worden. Ik heb daardoor echt heel veel respect gekregen voor het werk in fabriek. Toen ik in 2018 nog een keer had geholpen, begon het weer te kriebelen en ben ik twee jaar één á twee keer per week in de avonduren in de fabriek gaan werken. Zo gezellig was het. En het leverde natuurlijk een leuk zakcentje op.’
Zo kan ze nog wel even doorgaan met het vertellen van verhalen. En natuurlijk zijn er mindere jaren geweest. Ze heeft collega’s verloren en het bedrijf in die bijna vijftig jaar ook wel zien veranderen. De sterke familiaire sfeer is door alle professionalisering wat meer naar de achtergrond verdwenen. Francis: ‘Dat heeft ook met de verandering van de maatschappij te maken. Vooral met de collega’s die hier al heel lang werken, vormen we nog altijd een heel hechte club. Dat blijft heel leuk. Maar in mijn hele Ubbink-periode heeft natuurlijk een lach en een traan gezeten, zoals in ieder huwelijk het geval is.’
Over een paar jaar zal het onvermijdelijk zijn dat ze Ubbink een keer gaat verlaten. Eerst nog als eerste medewerker die vijftig jaar halen. En wie weet, loopt ze dan wel met een gouden horloge de deur uit.
